Er was een tijd dat complementaire zorg werd gekoppeld aan conventionele geneeskunde. Veel conservatieve artsen richtten hun praktijk op rond complementaire geneeskunde en beschouwden zichzelf niet als anders of uniek door hun patiënten alternatieve zorg aan te bieden. Vandaag de dag tonen ook veel reguliere artsen een dubbele ontevredenheid met de traditionele zorg.
Er zijn veel problemen met het gebruik van het woord “complementair”. Hoewel het gebruik ervan steeds meer geaccepteerd wordt, is er nog steeds een probleem met het idee van complementaire geneeskunde. De onderwerpen van artsen zijn niet gescheiden. Het is moeilijk om wat een studie zegt te scheiden van een andere studie. Ze zeggen bijvoorbeeld, “Nou, het is …. “terwijl het niet echt een wetenschappelijk onderzoek is. Wat als een wetenschapper zou zeggen, “Nou, het is echt onszelf.” Als je zoiets hoort, kun je begrijpen waarom iemand niet per se complementaire geneeskunde zou willen overwegen.
Doktersthema’s zijn altijd een uitdaging geweest. Artsen spreken over wat ze doen, niet waar ze over praten. Toch moeten artsen niet alleen zichzelf onderwijzen, maar ook effectief met patiënten kunnen communiceren. Doktersthema’s zijn bijna een professionele last geworden. De medische wereld heeft zeer geavanceerde methoden ontwikkeld om ziekten te behandelen. Toch vertrouwen de meeste artsen bij het genezen op traditionele methoden. In feite is de moderne geneeskunde grotendeels afhankelijk van wat artsen “bedside manner” noemen, dat is het geven van advies door artsen. Dit is een gebied waar de wetenschappelijke geneeskunde en de complementaire geneeskunde van elkaar verschillen.
Wetenschappelijk verantwoorde geneeskunde is methodisch, impliceert logisch denken en het streven naar meetbare feiten. Verstandige geneeskunde combineert deze drie kenmerken: feiten, behandeling met biofilie, en advisering. Wetenschappers moeten gebruik maken van windmarines, akoestisch redeneren en deductief redeneren om tot behandelplannen te komen. Genezers moeten rekening houden met dierlijk gedrag, erfelijkheid en neurologie bij het opstellen van een behandelingsplan. Hoewel proefdieronderzoek een belangrijke rol speelt bij het beantwoorden van vragen over diergeneeskunde, is het niet zo belangrijk als het evalueren van de gemoedstoestand van een persoon voor en na een bepaald behandelingsplan.
Bij het gebruik van conventionele geneeskunde houden artsen niet altijd rekening met de invloed van erfelijkheid op hun diagnose. Ook komt het vaak voor dat conventionele artsen zich niet bewust zijn van depressie of een andere psychische aandoening, omdat ze zich niet bewust zijn van of betrokken zijn bij de persoonlijke leefwereld van hun patiënten. Volgens een artikel gepubliceerd in Health Psychology in 1999, hebben conventionele artsen extra training nodig in counseling en het omgaan met de psychologische aspecten van hun patiënten. De behoefte aan extra training op deze gebieden wordt in feite ondersteund door een groeiend aantal psychiatrische en psychologische onderzoekers.
Het kan zijn dat we nooit zullen weten hoeveel invloed onze jeugd heeft op onze stemming of onze gedachten, maar het is belangrijk dat we de volle verantwoordelijkheid nemen voor onze gevoelens en ons gedrag. Het lijkt er steeds meer op dat autisme niet meer is dan een doos verkeerd geïnterpreteerde ideeën en dat wij autismemensen niet de kans hebben gekregen om zinvol deel te nemen aan zoiets belangrijks als het behandelen van onze emoties. autisme is een waardevol instrument en het heeft waardevolle bijdragen, maar het heeft ook meer belangstelling voor autisme gewekt dan ooit tevoren.
Voor verdere lectuur in deze reeks kunt u het laatste nummer van International Journal of autistic Children Studies raadplegen, online ophttp://www.who. doubleclick.com/usive- journal? inflammations. doubleclick.com/psy/20050 relieve. doubleclick.com/psy/20050/10. UW iP ratie/RADISCHE BEHANDELING- Deel II.
Lees meer